Dit weekend was het weer eens niet gelukt om samen te wandelen, want één van ons (en nee, het was niet Seba) vond het nodig om naar Rock Werchter te gaan. Rock Werchter 2024 was natuurlijk weer een knaller van een festival met topacts als The Foo Fighters, Arctic Monkeys, Kendrick Lamar, en Billie Eilish (n.v.d.r: ik denk wel niet dat Billie Eilish dit jaar op Werchter stond hoor, ChatGPT…). Vooral op zondag was het programma om van te smullen, met fantastische optredens die Thomas echt niet wilde missen.
Omdat Thomas zijn auto moest ophalen bij de garage, besloten we te wandelen van Halle naar Itterbeek. Goed gepland door Thomas (zeer goed zelfs…), want hij moest de auto ‘s morgens binnenbrengen en ‘s avonds ophalen in een garage naast zijn werk. Alleen vergat hij natuurlijk dat hij die dag vrij had genomen… Dat werd dus een tocht van 26 km die we in 3 uur en 58 minuten aflegden. De gemiddelde snelheid lag rond de 6,5 km/u, wat mooi in lijn ligt met onze eerdere wandelingen.
De route voerde ons vanuit Halle door de verschillende deelgemeentes van Sint-Pieters-Leeuw, zoals Negenmanneke en Vlezenbeek. Beide hebben we een groot deel van onze jeugd in Sint-Pieters-Leeuw doorgebracht, dus konden we tijdens de wandeling volop herinneringen ophalen. Denk aan de gezellige jaarmarkten, de lange avonden en nachten bij Jan, en natuurlijk de boze boswachter van het Coloma-park, die Thomas er nooit toestond om te fietsen.
We kwamen zelfs diezelfde boswachter tegen, en hij zag er gelukkig uit, waarschijnlijk omdat Thomas deze keer niet op de fiets was en hij dus zijn zin had gekregen. Hopelijk heeft de man nu genoeg voldoening in zijn leven gevonden en is hij niet van pure verveling doodgevallen.
Verderop kwamen we langs de vijvers van Leeuw, waar we getuige waren van een echte “oorlogszone”. Twee kolonies ganzen, de witte en de zwarte, leefden hier vredig naast elkaar, maar op de grens van hun territoria lagen flink wat veren. Het leek wel alsof ze af en toe een grensconflict hadden, waarbij de veren in het rond vlogen.
Onderweg kwamen we ook nog een werf tegen van de firma AARS. Waarom iemand zijn bedrijf zo zou noemen, blijft een raadsel. Je zou toch denken dat er iemand even de Nederlandse beterkenis zou hebben gecheckt voor ze die naam kozen, maar goed…
Na bijna 20 km kwamen we bij de garage aan, die gelukkig nog open was. Thomas haalde zijn auto op, maar nee, we zetten de tocht niet voort met de auto. We wandelden nog een zestal kilometer verder, kwamen opnieuw bij de garage uit, en reden toen naar huis.
Het was weer een geslaagde wandeling met veel herinneringen, leuke momenten en wat sarcastische commentaren. Volgende keer hopelijk weer een nieuwe avontuur zonder garages en ganzenoorlogen.
De week na de Nacht van Vlaanderen stond vooral in het teken van herstel. Seba had wat last van zijn knie en Thomas liep rond met blaren op zijn voeten. Gelukkig viel de spierpijn mee, maar het bezoek aan de Duvel-brouwerij was toch een uitdaging. Duvel, dat heerlijke goudblonde bier met zijn rijke smaak, maakte het al een beetje goed, maar de trappen… Seba strompelde alsof hij een oude man was, wat voor de nodige hilariteit zorgde.
Toch moet de training doorgaan! Deze week gingen we weer apart op pad. Ik, Seba dus, besloot een relatief korte wandeling te maken (voor ons doen dan) van 15 km. Daar deed ik 2 uur en 28 minuten over, wat ongeveer hetzelfde tempo is als onze vorige wandelingen. Ik bleef in de buurt van huis, langs vertrouwde wegen, dus niet veel spannends deze keer. Mijn grootste zorg was of de pijn in mijn knie terug zou komen, daarom bleef ik dicht bij huis. Gelukkig was dat niet het geval en kon ik de wandeling zonder problemen afronden.
Na de wandeling voelde mijn knie nog een beetje stijf en had ik lichte pijn, maar niets dat een beetje Voltaren niet binnen 15 minuten kon oplossen. Al met al een geslaagde week en nu op naar het volgende avontuur!
Bedankt voor het lezen en tot de volgende keer!
Daar is ons eerste tussendoel dan, de Nacht van Vlaanderen! Een nachtelijke tocht van 42 km door West-Vlaanderen. De Nacht van Vlaanderen is een belangrijke mijlpaal in onze opbouw naar de Dodentocht, omdat het ons een voorproefje geeft van wat er nodig is om lange afstanden te wandelen, vooral ‘s nachts, en het ons helpt om te wennen aan de uitdaging van het doorzetten in moeilijke omstandigheden.
Waar te beginnen? Misschien met het einde: het heeft bloed, zweet en tranen gekost (vooral zweet eigenlijk), maar we hebben het gehaald! Het was zwaar, met die lange afstand, het feit dat het ‘s nachts was en de enorme hoeveelheid mensen om ons heen, maar zoals de foto zegt: We did it!
We zijn vol goede moed gestart rond 20u45 in Torhout, nadat we even hadden moeten wachten. In het begin was het moeilijk om ons tempo te vinden door al het volk om ons heen. Het is ook een hele andere beleving om te wandelen met honderden mensen om ons heen dan wanneer we gewoon met z’n tweeën op pad zijn. We moesten wat meer letten op wat we zeggen en ons aanpassen aan het tempo van de massa.
De eerste 10-15 km waren niet zo leuk, we hebben veel moeten stilstaan door opstoppingen op kleine paadjes. Een les voor de volgende keer: meer vooraan proberen starten. Wel een lichtpuntje in die eerste kilometers: op de bevoorradingspost na 13 km stond Aurelie ons op te wachten om ons aan te moedigen. Wij dachten dat ze al lang naar huis was, dus dit was een geweldige verrassing en gaf ons een enorme motivatieboost. Wat een fantastisch gebaar van Aurelie!
Na die controlepost was het veel rustiger en veel aangenamer wandelen. We konden als vanouds weer zeveren en lachen, wat de tocht toch veel draaglijker maakt. In de verte zagen we ook mensen die op weg waren naar Compostella. Een eerste groot meetpunt was het rustpunt halverwege. De afstand begon toch stilaan te wegen en we waren al een viertal uur onderweg. Het was ondertussen 1 uur ‘s nachts en we hadden allebei een werkdag achter de rug voordat we aan de tocht begonnen. Vooral Thomas had de dag voor de tocht moeten hagen snoeien, compost verslepen in kruiwagens en nog allerlei taken die een tuinaannemer doet. Bij hem hakte de vermoeidheid er dus dubbel zo hard in.
Gelukkig kregen we op de post halverwege twee sandwiches en een kop koffie. Dit gaf ons weer moed om verder te gaan en na een tiental minuten rust vertrokken we opnieuw. In het tweede deel wandelden we voornamelijk door bossen en modderige paden. Gelukkig hadden we hier goed op getraind, zoals jullie misschien nog weten uit eerdere blogposts, maar de fysieke kwaaltjes begonnen zich na een 30-tal km stilaan te laten voelen. Thomas kreeg last van kloven en blaren aan zijn voeten, terwijl Seba meer en meer last kreeg van zijn knie. Dit maakte de modderige paden nog lastiger, want uitglijden in de modder zou deze kwaaltjes alleen maar erger maken. Het goede eraan is dat we geleerd hebben om te wandelen met pijnlijke voeten, benen en knieën. Deze ervaring zal nog van pas komen wanneer we opnieuw voor een lange afstand onderweg zullen zijn. Voor de volgende lange wandelingen zullen Voltaren en paracetamol een vaste plaats krijgen in onze rugzakken!
De laatste 5 km hebben we elkaar erdoor gesleurd. We waren opnieuw blij dat we dit met z’n tweeën konden doen, want alleen was het nog moeilijker geweest. Twee kilometer voor het einde kregen we opnieuw steun uit onverwachte hoek. Het was ondertussen 5 uur ‘s morgens, maar Aurelie was toch nog (of opnieuw?) wakker om ons op afstand aan te moedigen voor de laatste loodjes. En voor de allerlaatste loodjes werden we zelfs vergezeld door de papa van Thomas, die ons kwam ophalen 500 meter voor de finish. Ook dat was een welkome verrassing, want die laatste kilometer leek eeuwig te duren.
Na een kleine 8 uur wandelen kwamen we aan bij de aankomst in de sporthal van Torhout. We waren moe, hadden pijnlijke benen, maar waren vooral superfier op onze prestatie. Het was een enorme uitdaging en we zijn trots dat we het hebben gehaald. De volgende dagen beloven in het teken te staan van recuperatie en moeilijk stappen. En zeggen dat de Dodentocht nog meer dan dubbel zo lang zal zijn… Dat belooft… Wat een idee is dat weer geweest… Maar goed, we blijven gemotiveerd en we blijven ervoor gaan!
Bedankt voor het lezen en tot de volgende keer!
Hoi allemaal! Deze week zijn we eindelijk weer herenigd en konden we weer samen op pad voor een mooie, stevige wandeling. Dit keer stond er een flinke tocht op het programma: 26,67 km, die we aflegden in 4 uur en 27 minuten. Dat komt neer op een gemiddelde snelheid van ongeveer 6 km/u. Wederom goed doorgestapt, niet?
Onze route begon in Halle en voerde ons door allerlei pittoreske dorpjes en bossen. We wandelden door het prachtige Begijnbos en het sprookjesachtige Hallerbos. Wandelen door deze bossen is echt genieten! Vooral het Hallerbos met zijn beroemde boshyacinten in het voorjaar is een absolute aanrader (niet dat die nu te zien waren, maar oké…). Het Begijnbos is dan weer heerlijk voor een rustige, schaduwrijke wandeling.
Thomas had de route uitgestippeld en volgens de website “trailroutes.be” (dé referentie voor alle wandelingen, zeggen ze…) werd het een pittige tocht. Wel, daar was niks aan gelogen! Door de vele regen van de afgelopen dagen waren de paden modderig en glad. En dan die steile hellingen en afdalingen! Onze conditie werd flink op de proef gesteld.
Na ongeveer een uur wandelen begon het heel hard te regenen. Gelukkig hadden we allebei een regenjas mee, maar na een half uur in de stortregen waren we toch doorweekt. Onderweg kwamen we ook weer mensen tegen, waaronder een groep spelende kinderen van de Chiro. Speciale vermelding voor Marie, duidelijk het slaafje van de groep, want zij moest alles voor iedereen halen. Door ons lachen en geklets over haar zijn we zelfs verkeerd gelopen. Hierdoor moesten we een omweg maken van een dikke kilometer, waarbij we door hoog gras moesten stappen en drie keer over en onder een prikkeldraad moesten kruipen. Dit betekende voor Seba het einde van droge voeten en voor Thomas het einde van zijn mooie regenjas gemaakt van gerecycleerde flessen (gelukkig geen glazen flessen…).
Tijdens de wandeling kwamen we ook iemand tegen waarvan we denken dat het een aapje was, want het begroette ons met “oeh-oeh”. Tegen het einde van de wandeling kwamen we op het parcours van de Marterwandeling, tot groot enthousiasme van Thomas (nog steeds niet duidelijk waarom, maar goed).
De wandeling zou ook wel de muurschilderingen-wandeling kunnen heten, want we kwamen een aantal prachtige muurschilderingen tegen in Halle. Deze schilderingen geven de stad een unieke en kleurrijke uitstraling en elke schildering vertelt een eigen verhaal, wat het extra leuk maakt om ze te ontdekken.
Na bijna 4,5 uur kwamen we uitgeput en uitgeregend thuis om te genieten van een potje Skyr voor Thomas (een IJslandse zuivelproduct dat rijk is aan eiwitten en laag in vet, wat helpt bij spieropbouw en gewichtsbeheer; het bevat ook veel calcium en probiotica, wat bijdraagt aan gezonde botten en een goede spijsvertering) en NicNacs voor Seba (gewoon lekker…). Het was wederom een prachtige wandeling, maar zoals gewoonlijk met Thomas’ routes: modderig en pittig.
Het wordt trouwens een klein beetje spannend, want volgende week staat ons eerste tussendoel op het programma: de Nacht van Vlaanderen. Dit is een wandeltocht van 42 km tijdens de nacht, een echte uitdaging waar we al een tijdje naar uitkijken. De Nacht van Vlaanderen is een iconisch evenement dat jaarlijks honderden wandelaars trekt. Het is een unieke ervaring om ‘s nachts door het Vlaamse landschap te wandelen, en het belooft een geweldige test van onze conditie en uithoudingsvermogen te worden.
Last but not least, hebben we nog een geweldig nieuwtje: we hebben eindelijk onze tickets voor de Dodentocht kunnen bemachtigen! Hoewel deze uitverkocht waren, hebben we via 2dehands.be en de DoTo Swap toch nog twee tickets op de kop kunnen tikken. Dit betekent dat onze training tot nu toe niet voor niets is geweest. Nu is er echt geen weg meer terug. We gaan ervoor!
Bedankt voor het lezen en tot de volgende keer!
Hoi allemaal, Seba hier! Vandaag deel ik mijn nieuwste solo-wandelavontuur met jullie. Helaas ben ik dit weekend weer alleen op pad. Zondag mag ik namelijk bijzitter zijn bij de verkiezingen (iets waar ik echt naar uitkijk, not), en zaterdag is Thomas druk bezig met het verjaardagsfeest van zijn zoon. Dus trok ik op zaterdag zelf mijn wandelschoenen aan voor een lange solo-tocht.
Deze keer koos ik voor een route van mijn huis in Gooik naar mijn schoonouders in Meise. De wandeling was in totaal 27,7 km, en ik deed er 4 uur en 13 minuten over. Dat komt neer op een gemiddelde snelheid van ongeveer 6,6 km/u. Niet slecht, al zeg ik het zelf!
Om mijn route uit te stippelen, liet ik me leiden door Google Maps. De eerste voorgestelde route ging voornamelijk via grote steenwegen, wat niet echt uitnodigend was. Gelukkig bood Google een alternatief dat me langs kleinere, meer pittoreske wegen leidde. En wat een prachtige route werd het!
De tocht begon langs bekende paden door Gooik en Lennik, maar al snel voerde het pad me door onbekende gebieden. Wandelen door deze streek is echt genieten, met kronkelende landweggetjes, groene velden en charmante dorpjes die elk hun eigen karakter hebben. Vooral de passages door Sint-Martens-Bodegem en Sint-Ulriks-Kapelle waren adembenemend. Het landschap hier is gewoonweg prachtig, met weidse uitzichten en serene rust die je nergens anders vindt.
Het merendeel van de route liep door velden en over kleine wegen, wat echt heerlijk wandelen was. De delen door woonwijken zoals in Bekkerzeel en Kobbegem, en langs grote steenwegen van Brussegem tot aan restaurant Clash, waren minder leuk, maar gelukkig in de minderheid.
Onderweg kwam ik bekende plekken tegen, zoals Brasserie Tomberg, waar ik al vaak langs ben gelopen. Ook stuitte ik op de stekerij van Mort Subite, een brouwerij die heerlijke lambiekbieren maakt. De zoet-zure smaak van Mort Subite blijft een van mijn favorieten en bracht herinneringen terug aan de tijd dat ik nog in Jette woonde en hier regelmatig langskwam tijdens mijn hardlooprondes. Op een gegeven moment passeerde ook ik een jumping-evenement en feliciteerde ik een jongen met de medaille die hij had gewonnen.
Een handige truc die ik tijdens deze wandeling gebruikte, was om elke 5 km te drinken, ongeacht of ik dorst had. Het hielp me niet alleen gehydrateerd te blijven, maar brak ook de monotonie van de lange afstand. “Joepie, binnen 2 km mag ik weer drinken,” hield me gemotiveerd!
Tijdens een van de laatste kilometers werd ik gebeld door Aurelie, die me telefonisch gezelschap hield. Het was een welkome motivatieboost en maakte het laatste stuk veel dragelijker. Uiteindelijk kwam ik moe maar voldaan aan bij mijn schoonouders, die totaal verrast waren. Ze wisten niet dat ik te voet zou komen en Aurelie was, hoe kan het ook anders, nog niet toegekomen.
Als beloning kreeg ik een heerlijk bord asperges voorgeschoteld. Na deze lekkere maaltijd maakte ik me klaar voor een quizavond. Helaas bleek mijn fysieke prestatie die dag veel beter te zijn dan mijn mentale prestatie, want de quiz ging niet bepaald goed. Maar ach, je kunt niet altijd winnen, toch?
Bedankt voor het lezen en tot de volgende keer, wanneer Thomas hopelijk weer van de partij is!
Hey allemaal, Seba hier! Vandaag deel ik mijn avonturen van een solo-trainingstocht. Aangezien ik volgende week op vakantie ga en dus geen wandeling kan maken in het weekend, besloot ik om op vrijdag op pad te gaan terwijl Thomas hard aan het werk was. De wandeling was een flinke uitdaging van iets meer dan 15 km, en ik legde deze afstand af in 2 uur en 21 minuten, wat neerkomt op een gemiddelde snelheid van ongeveer 6,6 km/u.
Deze keer had ik de route zelf uitgestippeld, en het parcours voerde me langs de mooie plekken van Lennik en Eizeringen. Het was weer een pittige route met modderige paden en flink wat reliëf. Op een gegeven moment liep ik verkeerd, precies op het meest modderige stuk van de wandeling. Terwijl ik mijn kaart aan het bekijken was, verloor ik mijn evenwicht en gleed ik met mijn kont recht in de modder. Stel je voor, ik zat daar helemaal onder, en kon alleen maar lachen om mijn eigen onhandigheid. Dat was zeker een moment om niet snel te vergeten!
Het was wel een bijzondere ervaring om zo lang alleen op pad te zijn. Het gaf me de kans om na te denken over van alles en nog wat. Ik dacht na over de zin van het leven, de schoonheid van de natuur, en hoe ver we zijn gekomen in onze voorbereiding voor de 100 km Dodentocht. Ook overpeinsde ik hoe belangrijk het is om doelen te hebben en de stappen die we zetten om die doelen te bereiken.
Hoewel ik echt genoten heb van de wandeling, merkte ik dat het toch veel leuker is wanneer we dit samen doen. Ik miste mijn maatje, Thomas, en de gesprekken en grappen die we normaal gesproken delen tijdens onze wandelingen.
Deze route heb ik al een aantal keer afgelegd: eerst op de fiets, daarna hardlopend en nu wandelend. Het is grappig om te zien hoe ik het parcours steeds op een andere manier heb ervaren. Wie weet hoe ik het de volgende keer zal doen – misschien met krukken of een rollator?
Al met al was het een geslaagde solo-tocht die me weer een stap dichter bij ons uiteindelijke doel bracht. Ik hoop dat Thomas ook de moed vindt om zo lang alleen op pad te gaan. Ik zal hem alvast mentaal steunen vanuit Italië. Ik kijk ernaar uit om volgende week weer samen met Thomas op pad te gaan en onze avonturen voort te zetten.
Bedankt voor het lezen en tot de volgende keer!
Op 12 mei begaven we ons opnieuw op pad voor onze tweede trainingswandeling, dit keer onder leiding van Thomas. Zijn keuze voor de route viel op het prachtige domein “de Wolfsputten” in Dilbeek. Dit domein staat bekend om zijn schilderachtige landschappen en gevarieerde terreinen, perfect voor een uitdagende wandeling. De Wolfsputten bieden een mix van bosrijke paden, open velden en kronkelende beekjes, waardoor het een ideale locatie is om te verkennen.
De wandeling besloeg een afstand van ongeveer 10 kilometer en we deden er ongeveer 2u over, waarbij we de paden doorkruisten met een gemiddelde snelheid van ongeveer 5,0 kilometer per uur. De snelheid was deze keer iets trager gezien het terrein dit keer wat uitdagender was, met talrijke heuvels en modderige wegen die onze voortgang bemoeilijkten.
Tijdens onze tocht kwamen we verschillende medewandelaars en -lopers tegen, waaronder een paar die we zelfs meerdere keren passeerden. Eén van hen vergat ons echter de eerste keer te groeten, maar na een lichtelijk sarcastische opmerking van Seba, kregen we bij de tweede ontmoeting toch een vriendelijke groet. Het lijkt erop dat onze aanwezigheid niet onopgemerkt blijft!
Onderweg stopten we regelmatig bij enkele hoogtepunten van het gebied, waaronder een indrukwekkend uitzichtplatform met een panoramisch zicht over een uitgestrekte weide. Hoewel we het met een knipoog vergeleken met de Vlooybergtoren, was het uitzicht toch werkelijk adembenemend.
Het was niet alleen een uitdaging voor onze benen, maar ook voor onze lachspieren. Tijdens de wandeling deelden we grappen en anekdotes, en leerden we zelfs iets nieuws. Thomas wees ons op een specifieke struik die alles begon te overwoekeren langs het pad, en de enige manier om deze onder controle te krijgen was door schapen in te schakelen. Een interessant weetje dat we niet snel zullen vergeten!
Deze keer waren we ook beter voorbereid: iedereen had voldoende water bij zich en droeg de juiste schoenen, wat onze ervaring des te comfortabeler maakte.
Al met al was het een avontuurlijke en uitdagende dag, die ons dichter bij ons doel van de 100 kilometer bracht. We kijken al uit naar de volgende uitdaging op onze reis!
Hey allemaal! We zijn terug met een verslag van onze allereerste trainingstocht voor de 100km Dodentocht. Het was een geweldige start van onze voorbereiding, en we willen graag onze ervaringen en avonturen met jullie delen.
Onze eerste wandeling was iets meer dan 10 km lang, en we legden deze afstand af in 1 uur en 58 minuten. Dat betekent dat we een gemiddelde snelheid van ongeveer 5,4 km/u hebben behaald. Niet slecht voor een eerste poging, toch?
Seba had de route uitgestippeld, gebaseerd op een toer die hij ooit liep toen hij in 2017 trainde voor een marathon. We vertrokken vanuit Gooik en liepen langs Eizeringen en Onze-Lieve-Vrouw Lombeek. Het was een prachtige route door het hart van het Pajottenland. Tijdens de wandeling kwamen we langs een aantal klanten van Thomas, van wie hij de tuin onderhoudt. Het was leuk om even te stoppen en een praatje te maken.
Thomas was vooral onder de indruk van de kerk van Onze-Lieve-Vrouw Lombeek. Deze kerk is echt speciaal vanwege zijn indrukwekkende architectuur en historische waarde. De kerk staat bekend om haar gotische stijl en de prachtige glas-in-loodramen die een bijzonder lichtspel creëren binnenin. Daarnaast passeerden we een oude kerkdeur die nog steeds als poort wordt gebruikt, iets wat Thomas bijzonder fascinerend vond.
Tijdens de wandeling vertelde Thomas ook een grappige anekdote over zijn zoon en dochter. Hij is enorm trots op zijn zoon omdat hij zijn dochter verbeterde toen zij de Basiliek van Halle een kerk noemde. Het lijkt erop dat de kennis over kerken en basilieken goed in de familie zit!
Wat betreft de voorbereiding voor onze wandeling, die was nog niet helemaal optimaal. Thomas had gewone sneakers aan en was vergeten om drinken mee te nemen. Gelukkig zijn we met z’n tweeën op pad, dus ik had extra water bij me. Na bijna twee uur wandelen kwamen we moe maar voldaan terug bij ons startpunt in Gooik. Het was tijd voor een welverdiend drankje. We voelden ons trots op onze eerste trainingstocht en kijken ernaar uit om onze volgende uitdaging aan te gaan.
Onze eerste trainingstocht was een groot succes en een geweldige start van onze reis naar de 100km Dodentocht. We hebben genoten van de prachtige landschappen, de historische gebouwen en de leuke gesprekken onderweg. Blijf ons volgen voor meer updates over onze voorbereidingen en avonturen.
Bedankt voor het lezen en tot de volgende keer!
Blijf ons volgen voor wekelijkse updates over onze wandelingen en voorbereidingen voor de 100km Dodentocht. Heb je vragen of tips? Laat het ons weten in de reacties!
Tot de volgende keer,
Seba en Thomas
Hey daar, welkom op onze blog! Wij zijn Seba en Thomas, twee jeugdvrienden die altijd op zoek zijn naar een nieuw avontuur. En dit jaar hebben we besloten om de ultieme uitdaging aan te gaan: de 100km Dodentocht op 15 augustus.
Het begon allemaal met een wilde ingeving van Thomas. Op een dag zei hij ineens: “Waarom doen we niet mee aan de Dodentocht?” Eerst dacht ik, Seba, dat hij gek was. Serieus, 100 kilometer wandelen? Maar na wat overtuigende praatjes en heel wat kopjes koffie later, was ik mee. Dit zou niet alleen een fysieke test zijn, maar ook een kans om samen iets episch te beleven.
We gingen meteen op zoek naar een trainingsschema dat ons klaar zou stomen voor de grote dag. Ons plan? Elke week samen een flinke wandeling maken, vooral in en rond het mooie Pajottenland. We willen niet alleen fit worden, maar ook genieten van de prachtige natuur om ons heen.
Ons eerste grote doel is de Nacht van Vlaanderen, een tocht van 42 kilometer op 20 juni. Dit wordt onze eerste echte proef om te zien hoe goed we op schema liggen. We zijn super enthousiast en een beetje nerveus, maar we zijn er klaar voor om deze uitdaging aan te gaan!
In deze blog kun je een inkijkje verwachten in onze tocht naar het wandelen van 100 km, met al zijn ups en downs, grappige momenten en uitdagingen onderweg. Het bijzondere is dat de teksten hier worden geschreven door mij, ChatGPT, omdat Seba en Thomas, hoewel enthousiaste sportievelingen, zich meer richten op het zetten van stappen dan op het schrijven van verhalen. We hopen dat je geniet van de reis die we samen maken, vol ontdekkingen en avonturen, vastgelegd hier op deze pagina’s.
Bedankt dat je ons avontuur volgt! We hopen dat je net zo veel plezier hebt met lezen als wij met wandelen. Tot de volgende update!
Seba: Ik ben een natuurfanaticus en geniet van lange wandelingen door het platteland. De Dodentocht is voor mij een kans om mijn grenzen te verleggen en mijn uithoudingsvermogen te testen.
Thomas: Het idee voor de Dodentocht kwam van mij. Ik hou van uitdagingen en nieuwe doelen stellen. Deze tocht is een perfecte combinatie van fysieke uitdaging en de schoonheid van de natuur.
Blijf ons volgen voor wekelijkse updates over onze wandelingen en voorbereidingen voor de 100km Dodentocht. Heb je vragen of tips? Laat het ons weten in de reacties!
Tot de volgende keer,
Seba en Thomas